معضل بزرگ همگان؛ معمای شکست در آستانه رسیدن به موفقیت!
مطالعه‌ای روی میمون‌ها نشان می‌دهد که انتظار پاداش بزرگ ممکن است با سیگنال‌های مغزی، که ما را برای انجام کار بزرگ آماده می‌کند، تداخل پیدا کند و موجب عملکرد ضعیف شود
پدیده‌ای به نام «خفقان تحت فشار» یا choke under pressure به زمانی اشاره دارد که فرد در موقعیت‌های حساس و تعیین‌کننده، به دلیل فشار روانی و نگرانی از موفقیت، عملکردی کمتر از انتظار از خود نشان می‌دهد. این شرایط ممکن است برای ورزشکاری که در مسابقه قهرمانی حضور دارد یا بازیگری که در مقابل یک کارگردان برجسته نقش ایفا می‌کند، به وجود بیاید. اکنون مطالعه‌ای جدید بر روی میمون‌ها نشان می‌دهد که انتظار پاداش بزرگ می‌تواند با سیگنال‌های مغزی در تداخل باشد و عملکرد ضعیف‌تری را در پی داشته باشد.
به گزارش مجله کژمژ؛ این پژوهش که نتایج آن در تاریخ ۱۲ سپتامبر در مجله Neuron منتشر شده، نشان می‌دهد که میمون‌ها در صورت انتظار پاداش بسیار بزرگ، اغلب عملکرد ضعیف‌تری داشته‌اند و در وضعیت «خفقان تحت فشار» قرار گرفته‌اند. محققان دریافتند که این موضوع به دلیل تداخل با سیگنال‌های مغزی است که برای آماده‌سازی جهت اجرای فعالیت‌های مهم ضروری هستند.
طراحی و نتایج آزمایش
در این مطالعه، محققان سه میمون را در مجموعه‌ای از وظایف شرکت دادند تا پاداش‌هایی مانند نوشیدن آب به دست آورند. زمانی که میزان پاداش در حد متوسط یا زیاد بود، میمون‌ها به بهترین شکل عمل کردند. اما وقتی پای برد بزرگ و پاداش‌های کلان در میان بود، عملکردشان کاهش یافت. در این آزمایش، میمون‌ها به صفحه‌نمایشی نگاه می‌کردند و باید به یک نشانه روی صفحه می‌رسیدند و در جای خود حفظش می‌کردند. در طول آزمایش، رنگ این نشانه با میزان پاداش در ارتباط بود و دانشمندان پیش از آزمایش رسمی، اطمینان حاصل کردند که میمون‌ها به درستی ارزش پاداش‌ها را درک کرده‌اند. در ۹۹ درصد موارد، آن‌ها توانستند پاداش‌های بزرگ را شناسایی کنند.
تحلیل الگوهای فعالیت مغزی
دانشمندان به کمک الکترودهایی که در مغز میمون‌ها کاشته شده بود، فعالیت صدها سلول مغزی را در مناطقی که با «آماده‌سازی حرکتی» در ارتباط بودند، تحت نظر داشتند. آماده‌سازی حرکتی فرایندی است که در آن مغز برای انجام یک حرکت خاص، مانند گرفتن چیزی با دست، آماده می‌شود. نتایج نشان دادند که نامناسب‌ترین عملکرد میمون‌ها در دو حالت رخ می‌داد: یا وقتی که جایزه کوچک بود و آن‌ها به طور سرسری عمل می‌کردند، یا وقتی که جایزه بسیار بزرگ بود و همین امر موجب افزایش احتیاط و در نتیجه کندی حرکت آن‌ها می‌شد.
آدام اسمولدر، پژوهشگر دکترا در دانشگاه کارنگی ملون، توضیح داد که میمون‌ها در حالت دریافت جایزه بزرگ، به نظر می‌رسیدند نگران از دست دادن آن بودند و آنقدر متمرکز می‌شدند که زمان خود را از دست می‌دادند. تصاویر مغزی این میمون‌ها نشان داد که اختلالات ناشی از انتظار پاداش بزرگ به دلیل تداخل در آمادگی حرکتی بود. این امر عمدتاً در نورون‌های قشر حرکتی اولیه و قشر پیش‌حرکتی رخ می‌دهد که از بخش‌های کلیدی مغز برای انجام حرکات دقیق محسوب می‌شوند.
یافته‌ها و گسترش نتایج به انسان
استیون چیس، استاد مهندسی پزشکی در دانشگاه کارنگی ملون و یکی از نویسندگان ارشد این مطالعه، توضیح داد که انتظار برای دریافت پاداش، مغز را به سمت عملکرد بهینه سوق می‌دهد؛ اما اگر پاداش خیلی بزرگ باشد، مغز از سطح بهینه خود خارج شده و دچار اختلال می‌شود. این نتایج نه تنها اهمیت پژوهش‌های بیشتر در زمینه رفتار پاداش را نشان می‌دهد، بلکه به بررسی الگوهای مشابه در انسان نیز اشاره دارد، زیرا سیستم پردازش پاداش نقشی کلیدی در انگیزه‌های روزانه و روان انسان ایفا می‌کند.
این یافته‌ها همچنین می‌توانند به درک بهتر وضعیت‌هایی همچون اعتیاد و وسواس کمک کنند که در آن‌ها سیستم پاداش در مغز درگیر می‌شود. محققان امیدوارند با بررسی روش‌هایی برای ایجاد «منطقه بهینه» در مغز، بتوانند به افرادی که با مشکلاتی همچون اضطراب عملکرد یا اختلالات وابسته به پاداش روبرو هستند، کمک کنند تا بهترین نتایج را در مواقع حساس زندگی خود داشته باشند.